Ik wil zo graag... de wereld binnen kunnen laten. De mensen, hun verhalen, hun energie, hun wezen. Nieuwe omgevingen, bossen, heides, stadjes, musea.
Met het groeien van mijn herstel worden verlangens die met de jaren in slaap zijn gesukkeld, weer een beetje wakker.
Tegelijk ben ik zo blij, ik zou zeggen tevreden zelfs, met wat ik al weer kan. Mozaieken, tekenen. het allerbelangrijkste. Dagelijks een uur, steeds vaker nog wat meer (hoewel nooit zonder klachten en veel uren rust er tegenover). Af en toe een boek lezen. De schoonheid is overweldigend. Af en toe wat langer kletsen, helder en energiek genoeg om ervan te kunnen genieten.
En toch wil ik meer. Zoveel meer. Ik droom weg. Een opleiding volgen. In Italie. Heel de dag mozaieken, het ambacht goed leren van de meesters, onder Italiaanse zon, in Italiaanse sferen, met Italiaanse culinesse. Of een roadtrip maken, door de bergen.
De kans dat dit ooit weer kan, is heel erg klein. Ik mag blij zijn als ik weer eens prettig door een Nederlands natuurgebied kan struinen. Alleen dat zou al fantastisch zijn.
Toch geniet ik van het voelen van het verlangen. Zonder begeren, met geaccepteerde grenzen, kan verlangen op zich een genot, en zelfs vervullend zijn. Ik vind mijn weg wel, om in het heel klein, binnen mijn mogelijkheden, iets te ervaren van wat zich in dat verlangen bevindt. Me ontwikkelen kan op zoveel manieren. Een andere omgeving, een bepaalde sfeer ervaren, ook. Net als verfijning, finesse, kwaliteit, vreugde, plezier en genot vinden. Heel goed afstemmen op het verlangen achter het verlangen, is het geheim. En dan improviseren, zonder scrupules.
Maar toch, wat zou het heerlijk zijn om gewoon de wereld weer te kunnen ontvangen. Erin te kunnen duiken. Spontaan te kunnen doen. En dat zonder ziek te worden, zonder pijn en diepe uitputting. Want eigenlijk zou dat vanzelfsprekend moeten zijn. Zoals het voor de meesten is, en ook voor mij altijd was, tot op zekere hoogte. Het blijft een heel groot gemis en verdriet. Gelukkig vergeet je met de tijd een beetje wat je mist. Maar als je er dan weer een beetje van proeft. O mama mia...
