Ik heb me voorgenomen om een paar minuutjes naar het eet-feest in ons dorp te gaan. Het is nieuw, georganiseerd met een fijne vibe, door jonge, ondernemende, idealistische mensen, met mooie muziek en lekker eten. Het verdient het om gesteund te worden. En ik wil aanhaken, al is het maar tien minuten.
Kakafonie
Na een halve minuut vlucht ik het gebouw alweer uit. Gillende kinderen, vele gesprekken door elkaar en daar bovenop crazy piano's in een dramatisch galmende akoestiek. Ze vormen samen een oorverdovende kakafonie waar mijn brein geen hoofd- en bijzaken in kan onderscheiden. En omdat het dat automatisch wel probeert, loop ik in rap tempo leeg. Wegwezen hier. Ik ben hier niet aan toe.
Na enkele uren rust lees ik een stukje in het boek van Dai Carter, instructeur in het tv programma Kamp van Koningsbrugge. Het boek heet: Nu of nooit. Het beschrijft zijn levenservaring in het ontwikkelen van mentale kracht, vanuit zijn indrukwekkende loopbaan als Commando Speciale Operaties. Een heel andere wereld en daardoor een prikkelende, nieuwe context om mijn bestaande kennis vanuit te verdiepen.
Commando
Het boek heeft net zo'n symphatieke balans tussen hard en zacht als het tweede seizoen van het genoemde tv programma. (ik experimenteer sinds kort met tv kijken) Ik leer zinnige dingen. Zoals hoe je een fixed mindset en een growth mindset ten aanzien van een uitdaging kunt hebben. Een eenvoudige quote van Dai die me pakt: "als ik uitdagingen uit de weg blijf gaan, zal ik nooit groeien".
Angstzweet
De volgende middag besluit ik opnieuw naar het evenement te gaan, dat over twee avonden is uitgespreid. Helemaal aan het begin dit keer. Ik reserveer en betaal vooraf een maaltijd voor mij en mijn metgezel. En zal dus lang genoeg moeten blijven om deze te bestellen, afwachten en opeten. Opeten en wegwezen. Is dat nou zo leuk voor mijn maatje, de organisatoren, de andere gasten en mijzelf? Nadat ik mijn betaalbevestiging ontvangen heb, schiet de stress me door het lijf. Ik ruik de penetrante geur van angstzweet onder mijn oksels.
Growth mindset
Ik weet dat het niet nodig is, en doe een paar Ander Leven technieken om mijn mindset in te stellen op kalmte, oersterk zijn, genieten en alleen binnen laten komen wat ik nodig heb. De stress zakt. Ik kan dit aan en ga ervan genieten. En als het niet lukt, dan ben ik de uitdaging wel aangegaan, was het weer een stap in mijn herstel, en een leerervaring. Dat is een growth mindset, die ik hierbij getraind heb en die dus weer een stukje meer vanzelf zal gaan de volgende keer. Nog een growth mindset.
Eén liedje
Dat ik prikkelrijke situaties in de afgelopen twaalf jaar uit de weg ben gegaan, was geen kwestie van een fixed mindset, maar medische noodzaak. Zo vaak heb ik mijn grenzen opgezocht. En ging steevast hard onderuit. Nog steeds is voorzichtigheid geboden. Maar iets zegt me dat de situatie nu anders is, dat het in mijn herstelproces nu tijd is om mezelf uit te dagen. Ook zegt iets me dat ik me moet verbinden aan dit initiatief. Bovendien verheug ik me eigenwijs nog steeds op de mooie zang en pianospel van Iris Terpstra vanavond. Misschien kan ik er één liedje van genieten.
Eten en wegwezen
Het eerste kwartier is net zo overwhelming als gisteren. Ik voel me ellendig en een gesprekje voeren met mijn metgezel kost zeer veel inspanning. Het ene moment ratel ik over niets, om vervolgens weer uitgeput stil te vallen. Luisteren lukt nauwelijks, laat staan voelen en contact maken. We moeten nog even wachten tot het eten klaar is en doen dat op de bovenverdieping waar niemand is. Maar alle geluiden galmen net zo hard daarheen. Ik stel voor om een ommetje te lopen.
Als we weer naar binnen wandelen is net het buffet geopend. Omdat we toch al staan en alle anderen nog zitten, loop ik brutaal als eerste naar het buffet. Eten en wegwezen. Het is niet anders. Ik heb een heel goed excuus. En het is al een hele prestatie. Focus op je growth mindset, Mariek.
Verdoofd
De nasi met sate is heerlijk (hoewel wel een extra overprikkeling). We zitten niet tussen de rest aan de lange tafels, maar aan de zijkant, dichtbij de ingang. Nu er steeds meer mensen arriveren, wordt het me daar echter ook te chaotisch en we verhuizen naar het eind van een deels bezette tafel achterin de zaal. Inmiddels is mijn systeem zo verdoofd dat ik wonderwel iets lijk te ontspannen. Lijk, want ik weet dat ik mijn systeem hevig aan het overbelasten ben, wat ik de komende dagen goed zal merken. Maar nu eet ik keurig mijn bord leeg.
Schaterlach
Ik meng me zelfs even in het gesprek en merk dat ik een leuk gesprek kan voeren met onbekenden. Ik deel ideeen voor het evenement (speeddaten en een open podium voor gedichten en TEdtalks) waarop enthousiast gereageerd wordt, vraag mijn buurman of hij mee zou durven doen en maak een grapje waarvan de vrouw schuin tegenover me schaterlacht. Dan is mijn energie op en val ik stil. De sfeer van de avond is warm en fijn en ik geniet, ondanks de hevige overspanning van mijn concentratie, van het hier zijn. "Kijk mij hier zitten," zeg ik glunderend tegen mijn maatje, die als geen ander weet wat dat betekent.
Vrij
Als de pianiste begint te spelen merk ik dat ik ook daarvan soort van kan genieten, omdat ze de muziek rustig en gevoelvol speelt is, zonder intens te zijn. De gesprekken naast me leiden alleen erg af. Als ik mijn bord leeg heb, verhuis ik naar een andere plek, met mijn rug naar de rest, om even ongestoord mijn aandacht op deze getalenteerde artieste te kunnen richten. Ik ben volkomen mezelf. Door alle therapie en coaching ben ik veel vrijer geworden, maar heb het nog nauwelijks kunnen ervaren in interactie met anderen.
Gabber op speed
Als er een groepje mensen pal naast me komt staan kwebbelen, wordt het me echt te veel en besluit ik dat het welletjes is. Ik ben al een uur binnen! Ik had Iris Terpstra graag nog horen zingen, maar wat een cadeau is deze avond. Het is helemaal goed zo. Het is me gelukt en hoe! Deze stap pakt niemand me meer af. Hyperdepieper en euforisch stuiter ik naar buiten. In de stilte daar voel ik direct dat ik helemaal toeter ben en zo strak sta als een gabber op speed. Dat wordt afzien de komende dagen. Het zij zo.
Dai en Ray
Tijdens het kijken naar Kamp van Koningsbrugge verlangde ik er hevig naar om ook zo kwalitatief gecoached te worden als de deelnemers. Stiekem het liefst door Dai en Ray. Maar vooral om mijn grenzen te verleggen, te groeien. Alsof ik dat de afgelopen jaren niet al gedaan heb! En toch, ik zat me helemaal op te vreten, zo fantastisch vond ik het. Blijkbaar is het tijd voor een ander soort groei.
In zijn boek lees ik dat Dai graag mensen wil helpen om mentaal sterker te worden. We hebben beiden onze zin gekregen vandaag. Dankjewel instructeur/rolmodel/coach/schrijver Dai! En dank aan mijn eigen innerlijke mental coach.
Dank ook aan mijn maatje die met me mee was. Hij heeft weinig kwalitatieve aandacht van me gehad, maar zijn aanwezigheid was een grote steun. In je eentje nieuwe contacten leggen op onbekend terrein, terwijl je brein het zo zwaar heeft, is gewoon een brug te ver.
Linsey en Ming
En, last but surely not least, ontzettend dankjewel aan Ming en Linsey, voor alle liefde en veel meer, die zij in dit prachtige, verbindende dorpsfeestje hebben gestoken. Ook dit evenement zal zich verder ontwikkelen de komende tijd. Het lijkt me enorm leuk om daaraan mee te helpen. En er komt een moment dat ik dat kan. Dat zegt mijn growth mindset.
After match
Zoals voorspeld was het na effect stevig en duurde enkele dagen. In deze vorm is het niet voor herhaling vatbaar. Ook omdat de verkrampte, hypere en getunnelde manier van aanwezig zijn achteraf niet goed voelt, hoe groot mijn euforie ook eventjes was. Het kost mijn brein te veel inspanning zo en ik kan te weinig contact maken met mezelf en mijn medemens. Maar ik beraad mij, uiteraard, op passende improvisaties.
Foto: gemaal Elzenweg Nieuw Lekkerland
