Wat kan een mens (met aanleg voor zelfkritiek) door groot isolement verzakken in een te streng en negatief zelfbeeld. En wat kan literatuur hier een immens verschil in maken. Met al die zalige karakters, al die eindeloos uiteenlopende kenmerken van mens zijn en manieren van doen en laten, vaak zo prachtig gelaagd en gebalanceerd tegenstrijdig uitgewerkt, complex en subtiel uniek zoals wij allen immers zijn. Leve Sophie van der Stap, leve Jamie Langston Turner, leve Haruki Murakami! Leve mijn eigen ik! En leve de Eye4Vision training waardoor ik weer wat kan lezen!
