Zodra je de stroom aan prikkels (muziek, tv, telefoon, mensen, spullen, snoepen, afspraken, 'verplichtingen', to do lists, de hond, meditatie podcasts...) op stil zet, komt er (na enige tijdelijke intensivering van de innerlijke 'herrie') ruimte in je hoofd en in je lijf. Ruimte voor:
- de stem van je hart, je 'grote' verlangens
- jouw Inspiratie met een hoofdletter I, op het 'heilige' af, waar de allermooiste (levens)kunst uit voort komt, die anderen vervult met Vreugde met een hoofdletter V
- je intuitie, jouw persoonlijke kompas, dat het zoveel beter weet dan je ratio
- de behoeften (en grenzen) van je lichaam, voor echte vitaliteit
- de behoeften, en wonden, van je ziel
- nuance in je gedachten, het zien van de gevarieerde, subtielere realiteit, voorbij het snelle zwart en wit, en daarmee voor compassie, begrip en verbinding
- communicatie die dichter bij jezelf en de ander ligt en een diepere verbondenheid geeft
- het Grote Geluk en de Grote Schoonheid, van het waarnemen van de 'kleine' dingen
- de mystiek van het intens verbonden voelen met jezelf én de hele wereld
- het ontmantelen van de illusies die jou gevangen houden in je eigen ratrace, mijlenver verwijderd van je geluk (stress is een vicieuze cirkel en houdt je er eindeloos in gevangen door gedachten die realistisch lijken, maar dit niet zijn, want ze redeneren vanuit gevaar dat er niet is, maar dat zie je niet meer in die overspannen staat)
Aangeboren vermogen
Je gevoel van levenskwaliteit neemt in die ruimte op alle terreinen toe, tot een tienvoud van wat de meesten van ons kennen. Ik durf te stellen dat de overgrote meerderheid van de mensen in Nederland dit niet kent. En niet weet wat ze missen. Want niemand heeft het ze geleerd. En in hun kindertijd is op allerlei mogelijke manieren, onbedoeld, onwetend, maar wel effectief, korte metten gemaakt met hun aangeboren vermogen om gelukkig te zijn.
Maar velen kennen wel dat knagende gevoel van 'iets wezenlijks missen', die onbestemde leegte en ontevredenheid, die je eigenlijk niet zou moeten voelen, want je hebt toch alles?
Of ze denken allerlei materiele of semi-materiele zaken tekort te komen, geobsedeerd door het aanvullen van dit halve glas dat nooit vol zal raken, of door woede jegens willekeurige 'dieven'. Een diepe pijn en eenzaamheid, die niemand wilt voelen, en dus vlucht en verdoof je het, door nog meer prikkels van welke aard dan ook.Achterstallig onderhoud
Je probeert het wel eens: rustiger aan te doen. Je neemt rust, maar voelt een dermate grote onrust opkomen dat je snel weer iets anders opzoekt. Je probeert gezonder te eten, maar je smaakpapillen zijn zo afgestompt door de smaken van de supermarkt en snackbar, dat echt voedsel je niet smaakt. Je gaat wandelen, maar verveelt je dood zonder muziek of gezelschap.
Ja, dat is een lastige, zo niet heel lastige, fase. Je hebt zo'n achterstallig onderhoud op dit gebied, dat er een hele reeks verwaarloosde gevoelens staat te springen om zich aan jou kenbaar te maken. 'Zie mij, voel mij!' Eindelijk!! En dat, terwijl je dit voelen helemaal niet meer gewend bent, als je het al ooit gewend was. Dus oef, wat ondraaglijk voelt dat dan. Of je kunt er uberhaupt geen contact mee maken en dan is alles wat je voelt een ondefinieerbare, nare, hevige onrust. Laat staan dat die hierboven genoemde, blijkbaar zo fantastische ruimte ontstaat, om al die mooie dingen te ervaren.
Voor altijd rijk
Daar moet je doorheen. Je zult moeten leren dragen, door beetje bij beetje weer te wennen. Ik garandeer, als je volhoudt, bij jezelf probeert te blijven, niet wegkijkt, wegluistert, wegrent, of wegpraat, steeds opnieuw probeert, en steeds terugkeert, dan wordt het op een gegeven moment zachter. En dan ga je iets ongelofelijk moois en fijns ontdekken. Dan vind je jouw schat. En ben je voor altijd rijk.
Het kan helpen om je gevoel te kanaliseren, door te schrijven, te tekenen, te zingen, te dansen. Dat is iets anders dan vluchten, je aandacht afwenden. In verbinding blijven met je gevoelens, en je van daaruit inuitief uiten, kan heel behulpzaam zijn. Toch is ook belangrijk om je te oefenen in puur en alleen maar zijn, en voelen. Voelen, voelen, voelen. Niets meer. En niets minder!
Mentor
Dit is niet makkelijk! Voor de meesten. Dat was het voor mij ook niet. Ik had het 'geluk' dat ik wel moest vertragen en verstillen, gedwongen door het hersenletsel. En ik heb er goede hulp bij gehad, van de yoga leraar tot de therapeut, tot boeken.
Je kunt zulke hulp hard gebruiken op jouw reis naar binnen. Een coach, een mentor. Gun jezelf dat. Investeer. Offer er veel voor op. of voed jezelf op andere manieren. De mogelijkheden zijn eindeloos in deze tijd.
MAAR. Je kunt DOEN zoveel je wilt. Uiteindelijk zul je de confrontatie met jezelf zelf aan moeten gaan. Je zult in alle drukte die momenten van stilte moeten organiseren, en daar moedig over moeten communiceren met je eigen kritische stemmetjes en met je omgeving. Je zult al die lastige gevoelens moeten voelen. Je zult door je emoties heen moeten.
Van half naar heel
Maar man, vrouw, wat kom je dan dicht bij de essentie. Want al die pijn en spanning, dat ben jij óók. Het leven is niet alleen maar leuk en vrolijk. Maar, het is óók niet zo pijnlijk als we vrezen. Het is het wégduwen van die 'lastige' helft van onszelf, dat nog veel meer pijn veroorzaakt, dan de verliezen op ons pad. En dat maakt ons bang voor alle pijn, want blijkbaar voelt dat zo groot en intens. Een verkeerde conclusie, met grote gevolgen. Dus nogmaals: de pijn van het structureel negeren, is veel erger dan die wonden op zich. Zodra je daar doorheen bent, en weer gaat voelen, wordt het nooit meer zo erg. Maar voor nu is dát dus wat zo zwaar is: de opgestapelde pijn plús de pijn van zo lang jezelf uit het leven uitgesloten te hebben. Van jezelf gehalveerd te hebben. Hoe wreed en hard is dat?
Besef dat dat is wat je voelt. En wees maar eens heel erg lief en begripvol voor dat stukje mens dat zo smacht om gezien, gevoeld, erkend en geliefd te worden, om te mogen bestaan. Een uitgemergeld, uitgehongerd en uitgedroogd stukje van je psyche. Voedt hem/haar. Troost hem/haar. Maar eerst: VOEL hem/haar. En omarm hem/haar, met heel je hart. Ik wist ook in de verste verte niet hoe ik dat dan moest doen. En nu ik het wel kan, kan ik het je niet uitleggen. Maar doe het maar gewoon. We hebben allemaal dat vermogen om lief te hebben in ons. Voortaan mag elk stukje van jou er zijn. Of je het nu doet, denkt of voelt. Voortaan ben je weer heel. Dat is jezelf helen. En je bent de enige die dat kan doen.
Een heel mens, heeft nooit meer tekort, want hij/zij heeft zijn eigen schat gevonden. Dat alles ligt besloten in de stilte.
Basale inclusiviteit
Over inclusiviteit gesproken...
Een betere wereld begint met zelfliefde. Want als je jezelf erkent en accepteert, dan doet die mening van de ander er een stuk minder toe. Hoe groot denk je dat de verandering in de wereld is, als mensen hun eigen wonden helen, en niet meer zoveel hoeven opvullen, graaien, compenseren en afreageren op anderen, zowel op materieel als op emotioneel en communicatief vlak? Hoeveel kleiner wordt hun voetafdruk, en hoeveel groter hun vermogen tot verbinden en zorgzame creatie? En hoe anders kunnen zij hun kinderen opvoeden, als ook daar de stress vanaf gaat, en zij in staat zijn om zelfliefde en geluk als ouders voor te leven? Wat zou dat doen voor de aarde, voor het klimaat en tegen escalerende conflicten en oorlogszucht?
Zorgvuldig leven
Met steeds meer snelheid, geluid, drukte, consumptie en media, zit de mens naar mijn mening op een doodlopend spoor. Het is niet aan de overheid om dat te veranderen. Dat kunnen zij niet. Het begint bij de grote en kleine keuzes van ieder van ons. Hier en nu.
Maar dáárvoor het avontuur van de stilte aangaan, zou je zeker niet moeten doen. Dat kun je alleen doen vanuit oprechte betrokkenheid bij jezelf. Door jezelf de hoogste kwaliteit van leven te gunnen. Ik vind dat een recht en een plicht van elk mens. Het leven is je gegeven. Ga er met de grootst mogelijke zorgvuldigheid mee om. Door dat te praktiseren, geef je iedereen om je heen toestemming om hetzelfde te doen. En wat een geschenk is dat!
Note to self: in de spiraal
Ik moet een beetje lachen, want dit blog artikel is een ware 'note to self'. En een beetje een vlucht tegelijk. Ik ben de afgelopen dagen in een flinke spiraal van nare gevoelens, vluchten in drukte en snoep, en daardoor nog meer nare gevoelens én een flinke overprikkeling, geraakt. Die vicieuze cirkel, dat is hoe het werkt. Ik raak er nog steeds wel eens in verstrikt, al is het minder vaak en minder lang en diep. Ik kom er, meestal, makkelijker en sneller uit. Maar terugschakelen, terugkeren in de voelende stilte en daar blijven, blijft soms een uitdaging.
Uitdaging van herstel
En nu mijn leven, naarmate ik herstel, weer sneller, drukker en luider wordt, wordt die uitdaging ook steeds groter. De afleiding en verleidingen nemen toe. De gewenning aan prikkels en de ontwenning van de stilte neemt toe. De momenten van overprikkeling komen desondanks vaker voor, met de bijbehorende nare fysieke en emotionele gevoelens waar ik steeds opnieuw doorheen moet om weer bij mezelf te komen, met alle verleiding vandien om in plaats daarvan mezelf te verdoven. Wat alleen maar tijdelijk werkt, en waarna de gevoelens bovendien nog veel heviger zijn en de weg er doorheen alleen maar langer.
Met, en dat is het ergste, een groeiende verwijdering van mijn kern, mijn weten, mijn focus, en mijn verbinding met mijn ziel. Hoog tijd dus om op de rem te trappen en letterlijk en figuurlijk stil te staan. Ik zal er weer doorheen moeten. En gelukkig weet ik inmiddels heel zeker dat ik dat kan, en dat het altijd sneller gaat, dan vooraf lijkt. Gelukkig, weet ik waar het me heen brengt, en waar ik het voor doe.
Kop zonder kip
Maar ik ben ook wel eens bang, dat ik, naarmate ik herstel, toch die weg vergeten zal, en weer zal veranderen in de kop zonder kip, die ik, terugkijkend, ooit was. We zullen zien, hoe makkkelijk praten heel het bovenstaande mooie sprookje is, in de wereld voorbij de stilte van de invaliditeit, als ik die weet te bereiken.
De eenzame monnik op de berg, die daar de verlichting vindt, is nog maar halverwege, of eigenlijk dat niet eens. Misschien begint het zelfs pas, als hij de berg is afgedaald, en zijn weg in de wereld vervolgt, met alle bijbehorende verleidingen, verantwoordelijkheden en uitdagingen. Het zal niet makkelijk zijn om, zoals Paulo Coelho het zo mooi schrijft in de Alchemist, tijdens de wandeling door het kasteel van de Koning, te genieten van alles wat er te zien is, en tegelijk mijn theelepel kostbare honing niet te morsen. Maar ik heb de honing geproefd. En weet, hopelijk voor altijd, hoe zoet en voedzaam deze is. Dus ga ik nu, nu écht, STOPpen.