... over het steeds weer niet zelf kunnen
... over zo vaak een beroep moeten doen, mijn hand ophouden, ondergeschikt zijn
... over continu afhankelijk zijn voor de normaalste dingen
... over steeds moeten wegen of je hiervoor wel of geen hulp kunt vragen
... over steeds maar moeten afwachten of, wanneer en hoe iemand hulp geeft
... over zoveel helemaal niet kunnen doen, fixen, bemachtigen, omdat je nu eenmaal alleen voor de noodzakelijke dingen andermans hulp vraagt en niet voor het vele andere
... over rusten, rusten, rusten en me continu de tyfus moeten vervelen
... over nooit mee kunnen doen
... over alles kwijt zijn geraakt, zelfs de liefde
... over er niet voor mijn zieke moeder kunnen zijn en mijn familie moeten missen
... over al die leuke dingen niet kunnen doen
... over het geld niet hebben en ook nooit meer in staat zijn om dat te veranderen
... over zoveel moeten laten vanwege medische kosten die niet vergoed worden
... over steeds weer vastlopen, belemmerd, afgeremd, pijnlijk gestoord en verhinderd worden
... over telkens die confronatie met wat ik ooit kon en had, en anderen nog steeds kunnen en hebben
... over het totale, intens eenzaam makende ongegrip en onbenul van gezonde mensen (ook al is niemand iets kwalijk te nemen)
... over het, ondanks alle lieve hulp en steun, allemaal zelf en alleen moeten dragen
ZO RAZEND, WOEDEND, KWAAD. Uit frustratie, ontevredenheid, machteloosheid, wanhoop, zelfmedelijden, slachtofferschap. En uit levenslust, verlangen, kracht, potentie. Uit liefde!
Ja, dat is er ook.
En wáág het niet om me de positieve kant van de zaak voor te schotelen en alles wat ik wel heb. Dat is héél erg veel, dat weet ik donders goed en haarfijn, en daar ben ik ook meestal op gefocust. Meer dan menig ander. Dus shut the fuck up!
Maar dit mag er nu ook even zijn. MOET er ook zijn. IS er. En geef ik de ruimte. Mijn keuze. Mijn leven. Mijn verantwoordelijkheid. Als je er niet mee kunt dealen, jouw probleem. Val mij daar niet mee lastig door mijn woede te smoren met positieve psychologie geleuter.
(Ook al doe ik dat zelf ook bij anderen, want het is zooo moeilijk om te zijn met andermans pijn. Dus sorry, het is mijn probleem dat ik daar niet tegen kan. En ik begrijp het heel goed en weet dat je het goed met me voor hebt. Maar deze reactie had ik écht even nodig, sorry!)
Zo... dat is lekker zeg. Tezamen met de fysieke ontlading op mijn bank kussens (ooit heb ik een deur ingetrapt... ok, van boardkarton). Wat een ruimte in m'n buik, en aaaaaadem uit...