In mijn vensterbank prijkt een hoge stapel favoriete boeken. Ook al lees ik nog maar zelden, omdat ik al snel hoofdpijn krijg.
Aan de kapstok in de hal hangt permanent een kleerhanger met elegant ruiten colbertje. Eronder staan een tikje excentrieke, bordeaux rode, lakleren laarsjes met hoge hakken en plateauzolen. Elke schoonmaakbeurt stof ik ze af. Want ik loop alleen nog maar op wandelschoenen en heb geen gelegenheden om me mooi voor aan te kleden.
Ik decoreer mijn huis met deze spullen, die een dierbaar aspect van mijn identiteit symboliseren. Ook al ziet mijn dagelijkse praktijk er tegenwoordig anders uit. De schoonheid van literatuur en vormgeving, hoort nog steeds bij me, ook al ben ik meer bezig met wandelen door baggerklei en erin wroeten in m'n tuin (wat beide overigens weer andere bronnen van evenzo grootse schoonheid zijn).
Een heel enkele keer dof ik me voor de lol op naar de supermarkt. Maar ik snap niet meer dat ik ooit op die hakken heb willen lopen. Hoe fantastisch ik ze ook vind staan.
Ik denk dat beiden belangrijk zijn als je omstandigheden veranderen: én zoeken naar nieuwe mogelijkheden én koesteren wat bij je hoort.
Zo word je door een beperking niet minder jezelf, maar méér. We hebben immers allemáál zoveel meer in ons, dan we in ons korte leven van onszelf hebben kunnen leren kennen.
Natuurlijk zijn er veel nieuwe dingen die niet bij je passen. Die schuif je weer terzijde. Maar er zijn er ook, die meer bij je blijken te passen dan je ooit had kunnen dromen. (En er zijn oude, vertrouwde dingen die achteraf helemaal niet zo goed bij je pasten).
Een week lang in dezelfde kleren en met slonshaar een tuinhekje opknappen, dat blijkt net zo 'echt ik' te zijn als kicken op een heel apart jasje. Heel veel rusten zal nooit mijn ding worden. Daar heb ik het desondanks mee te doen. Maar dat ik het druk maken over hoe ik eruit zie achter me heb gelaten, dát is dan weer de meest zaligmakende verandering aller tijden. Desondanks vind ik lippenstift leuker dan ooit, ook al draag ik nooit meer make up. En zou ik best weer eens nieuwe kleren of leuk haar willen hebben. Maar mijn zorgkosten zijn nu eenmaal torenhoog en ik ben (meestal) veel te blij dat ik ze kan betalen.
Als je altijd dacht dat je het ene was, is het aanvankelijk best lastig om het tegenovergestelde toe te laten. Onze cultuur leert ons te denken in termen van 'óf het een, óf het ander'. Toch zijn het juist de contradicties, die het gevoel van immense rijkdom en geluk blijken te geven. Je bent dan niet meer half, maar opeens completer jezelf dan je ooit voor mogelijk had gehouden. En hoewel die tegenstrijdigheden ook weer nieuwe worstelingen met zich mee brengen, is die heelheid het mooiste gevoel wat er bestaat.
Overigens geven die 'normale' spullen uit het begin van dit blogje wel een vertekend beeld aan anderen. En dat vind ik wel eens lastig. Want stiekem heb ik best wel veel behoefte aan begrip voor mijn gemis. Maar het houdt ook mezelf een beetje voor de gek. En de vreugde die me dat brengt, is me nog meer waard dan erkenning.
