De eerste week van de oorlog in Oekraine was ik hooggespannen, overprikkeld, uitgeput en verward over de vraag: hoe groot is dit? Hoewel niet bang. Ik checkte vaak de headlines en las een enkele alinea. Maar ik kon nauwelijks artikelen lezen en geen achtergrondprogramma's kijken. Het journaal kijken ging niet. Allemaal te grote hoeveelheden informatie die mijn hersens niet konden opnemen. Ook had ik niet genoeg energie om er met mensen over te praten. Ik was alleen, en kreeg niets mee van de reacties, emoties en visies van mijn medemens.
Dat heeft het voordeel dat je niet wordt meegesleept door massahysterie en speculaties.
Maar ik was zó geisoleerd in deze dreigende sfeer, dat ik me verdwaald en desolaat voelde. Alsof ik na een natuurramp als enige was overgebleven met nergens een mens te bekennen. Ik kon ook nauwelijks afleiding zoeken in andere activiteiten. Ik moest rusten en nog eens rusten in mijn bubble, terwijl ik heel de wereld eromheen heen in brand voelde staan.
Natuurlijk vond ik een oplossing. Weliswaar een digitale, maar in dit geval was dit toch een uitkomst. Ik plaatste op mijn eigen Facebook pagina de volgende vraag (met schroom, uit angst dat mijn kwetsbaarheid afstotelijk zou zijn, of mijn vraag om hulp voor mijzelf veroordeeld zou worden):
Daarop kwamen met de tijd diverse, heel uiteenlopende reacties. Mensen spraken hun angst uit, hun verdriet, hun dankbaarheid, hun betrokkenheid vanwege Poolse familie, of 'het doet me niets'. Juist die diversiteit kalmeerde me. Daarnaast maakte het niet het meeste uit wat de inhoud was, het ging om het nabij komen. Als je gericht vraagt, kom je met elkaar tot een puurdere essentie en eerlijkheid dan in de blabla die er in gesprekken al te gemakkelijk omheen, of overheen, wordt gelegd. Dit alles hielp me.
Inmiddels is er wat meer rust. Ik probeer maaltijden te verkopen voor een donatie aan 555 via de Weggeefhoek op wederom Facebook. Dat kreeg nog geen weerklank en vraagt om een andere aanpak. De revalidatie vergt echter bijna al mijn energie. Ik probeer te accepteren dat mijn bijdrage minimaal kan zijn. Morgen naar de revalidatietraining. Daarna herstellen en misschien van het weekend weer een poging. Symboolhulp om mijn eigen ego te strelen heeft geen zin. Maar alle beetjes baten hoe dan ook.
Tegelijk mag ik van mezelf ook gewoon even iets leuks doen, wat hard nodig is om die hele klote revalidatie (waar ik heel blij mee ben, maar het is ontzettend zwaar) vol te houden. Zoals een blogje maken. Ook een uitlaatklep die helpt. Even die geruststellende illusie van verbale orde in de chaos.