Onlangs overleed mijn oma aan de andere kant van het land. Vanwege de afstand heb ik haar de laatste jaren nog maar één keer gezien. En kon ik gedurende haar stervensproces niet bij haar en mijn familie zijn. Noch bij de crematie aanwezig zijn. Te meer omdat ik midden in de revalidatietraining zat. Dat maakt verdrietig en een beetje eenzaam. En ik voelde me tekort schieten, omdat ik niet bij mijn moeder was, die afscheid van haar moeder nam.
Gelukkig kun je dankzij Corona tegenwoordig de dienst online volgen. Ik had daar eerst weerstand tegen. Maar nadat ik, ook vorig jaar, de heel bijzondere dienst voor mijn veel te jong overleden neef ook via internet had 'bijgewoond', was ik om.
Schuimgebak
Door de zwaarte van de training kon ik niet de hele dienst bijwonen. Achteraf terugkijken vind ik dan weer geen goede optie. Dus ik zou een gedeelte volgen. Een niet ideale maar acceptabele tussenoplossing. De dag ervoor had ik samen met mijn (toen net ex-) vriend, voor wie mijn oma nogal een zwak had, een mini afscheidsceremonie gehouden met kaarsjes, mijn oma's mooie serviesgoed en schuimgebak, wat we vaak bij mijn oma kregen. Mijn oma maakte er graag een (smul)feestje van (ik lijk veel op haar). Dus dat deden we nu ook.
Filmpje
Ik wilde echter zo graag iets bijdragen aan de dienst. Spontaan schreef ik een herinnering aan oma. Die kon door iemand anders voorgelezen worden. Maar toen kreeg ik een ingeving. Wat als ik het eens zelf zou voorlezen en dat filmen met mijn telefoon? Ik legde het voor aan de organisatie. Geen probleem. Op groot scherm zou ik worden afgespeeld. Het was alleen wel kort dag. En mijn energie was al opgegaan aan de heftige veranderingen die speelden. Dus uit den treure overnieuw doen was er niet bij. Het moest in één keer gebeuren. Ik had zoiets nog niet eerder gedaan. Maar mijn inspiratie stroomde, dus ik begon maar gewoon.
Je was erbij
Zodra er goed daglicht was, zette ik mijn telefoon rechtop tegen het laptop scherm, zodat ik goed in beeld kwam en 'in de lens kijkend' kon spieken op mijn tekst ernaast. En richtte me met woord en hart tot mijn oma. "U kon instoppen als de beste." Dat werkte goed. Ik kon mijn verhaal heel natuurlijk doen. Missie geslaagd. Even verzenden naar mijn oom. En hoppa, geregeld was het. Dat is toch fantastisch?
Na afloop appte mijn tante dat ze het zo waardevol had gevonden: je was erbij!