“Twee zielen, één koelkast”, was een zelfverzonnen, ons nogal goed passende tekst in de keuken van mijn vriend en mij. Ik zag ‘m laatst weer hangen. Het feit dat hij niet meer van toepassing is, omdat we tegenwoordig ieder onze eigen koelkast weer hebben, was wel even confronterend. Toch is het voor ons beiden, én voor onze relatie, heel erg goed, dat ik alleen ben gaan wonen. Hoe lastig die stap ook was na tien jaar samenwonen. We hebben dat dus als blijde boodschap gecommuniceerd, met op het verhuiskaartje een foto van een latte macchiato met een hartje van cacao op het witte schuim: “Wij gaan latte”.
Bitter einde
Wat een achtbaanrit is de reis naar het daadwerkelijke
verhuizen geweest. Aan de beslissing om het te gaan proberen, gaat heel wat
weerstand en verdriet vooraf. Want als je gaat samenwonen, dan denk je dat dat
voor altijd is. Hoewel uit elkaar gaan nog erger zou zijn, en LATten onze
relatie juist moest redden, voelde het een tijd lang toch als een bitter einde.
Zelfs al weten we van onszelf dat we beiden types zijn die geen moeite hebben
met alleen wonen.
Onuitvoerbaar
Toen we de keuze toch maakten, omdat we voor de duizendste
keer tot de conclusie kwamen dat we geen keus hadden, begon een volgende
onzekere fase. Want door allerlei omstandigheden was het praktisch bijna
onuitvoerbaar om voor mij een geschikte woning te vinden. Ik had niet eens meer een eigen inkomen. Ik ging er rationeel
eigenlijk vanuit dat het niet zou lukken. Mijn vriend is wat optimistischer, of
liever gezegd, die kijkt gewoon niet vooruit en begint.
Klein wonder
Zelf koos ik er ondanks
alles heel bewust voor om er met vertrouwen in te stappen. En ergens zei mijn
intuïtie, dat als ik die zou blijven volgen en zou werken vanuit vertrouwen, in
elke stap die gezet moest worden, dat ik het zou redden. Omdat ik simpelweg met
hart en ziel knokte voor het goede, voor de ruimte om weer mens te kunnen zijn
en tot mijn recht te kunnen komen, en de wereld weer te kunnen gaan geven wat
ik te bieden heb.
Om een heel lang verhaal kort te maken: zo geschiedde het. Het lijkt een klein wonder. En ik ben enorm dankbaar voor deze kans. Maar niets is dus onmogelijk.
Ademen
Op het moment van schrijven woon ik alweer enkele maanden
op mezelf. En het is de beste stap geweest die ik ooit had kunnen zetten. We
hebben zeker nog een weg te gaan. Mijn beperking en klachten zijn er niet
opeens mee verdwenen. Maar ik kan weer ademen. Ik kan weer tot rust komen. Er
is weer ruimte voor groei. En er zijn weer mogelijkheden. Soms moet je
afbreken, voor je verder kunt bouwen. Soms moet je accepteren dat je een ander
ontwerp moet kiezen. Dat is achteraf nooit zo erg, als het vooraf lijkt.
