Nog voor de koffie kon beginnen met pruttelen, klonk het geluid van de decoupeerzaag, gevolgd door de schroeftol. Mijn vriend Marco en timmerman Jaap lagen naast elkaar op hun knieën. Hoppa, de eerste balken van de geluidsisolerende voorzetwand gingen al op hun plek. Wauw! Hoewel het geluid van de apparaten me zo zonder oordoppen door merg en been ging, werd ik er heel blij van. Deze voorzetwand ging ervoor zorgen dat ik eindelijk een plek zou hebben waar ik tot rust kon komen. En ja, daar had ik wel wat haast mee.
Bunker
Toen mijn vriend en ik overgingen op een LAT relatie en ik
een sociale huurwoning betrok, was mijn grote zorg de gehorigheid van zulke
huizen. Door voorzetwanden en voorzetramen te plaatsen, wilden we een deel van
het geluid dempen. Een berg extra werk, bovenop de verhuizing. Een half jaar
geleden isoleerde Marco nog op dezelfde manier een tijdelijke ruimte in een
winkelpand als “bunker”. Die had hij nu weer afgebroken om de materialen te
kunnen hergebruiken.
Zo ging het al tien jaar: Marco die zijn vrije tijd en
salaris op zag gaan aan mijn noden. Daarom had ik Stichting Anders gevraagd om
ons te helpen. Met enige schroom, want we liepen nogal eens tegen de
onzichtbaarheid van mijn ziekte aan. Maar zij zagen er doorheen.
Mooie keuze
En zo maakten we kennis met Jaap. Jaap had al een flinke
carrier switch gemaakt en was nu in de leer voor timmerman. Lekker werken met
je handen én je hoofd. Wat een mooie keuze om te gaan voor wat hem energie
geeft. Zijn leermeester en collega Arie kwam wat later vanwege een
blindedarmontsteking in zijn familie. Deze mannen werkten voor Bakker Bouw en
bouwen, verbouwen en renoveren dagelijks panden met traditioneel vakmanschap.
En die professionals waren hier nu ’zomaar’ heel de dag
gratis aan het werk om onze verbouwing een flinke duw voorwaarts te geven.
Zeker niet zomaar, begreep ik van collega Arie. “Mijn baas doet dit echt om
mensen te helpen.” Terwijl ik thuis even op de bank zat bij te komen, voelde dat
alles ongelofelijk fijn en een beetje ongemakkelijk tegelijk. Wat geweldig van
dit bedrijf dat ze dit doen! En dat er een Stichting ANDERS is, die hulpvragen
en hulpaanbod van regionale bedrijven, bij elkaar brengt.
Met alles erop en eraan
Toen ik twee uur later even ging kijken (en polsen of bij
de lunch een huisgemaakt broodje hamburger met alles erop en eraan gewenst was),
zaten drie klusmannen dan toch eindelijk aan de koffie. En… stond er al een
heel houtskelet overeind. Ik was er even stil van. Ook Marco glunderde. We
wisten niet precies hoeveel Bakker Bouw voor ons zou kunnen doen. Maar Arie zei:
“We gaan hier niet weg voor de gipsplaten ertegen zitten.”
Dat ze er alles aan deden om dat waar te maken, bleekt toen
ik de hamburgers stond te bakken. Marco belde: “er is nog een derde
bijgekomen.” Wat, nog een klusser? Ja echt. “Nou daar gaat mijn lunch,” grapte
ik. Toen ik de burgers bracht, bleek de wand al bijna helemaal gevuld met
steenwol en voor de helft bedekt met gipsplaat. Collega Geert had er vandaag al
twee klussen op zitten en sprong, voor hij naar zijn vierde ging, ook hier nog
even bij. Ik moest de mannen tot drie keer toe aanmanen om hun burgers niet koud
te laten worden.
Telefoontje
Hoewel de behendigheid van deze timmermannen inmiddels wel
duidelijk was, kwam om twee uur het telefoontje van Marco toch als een
verrassing. Hij staat! Toen ik binnenkwam wachtte me een prachtige, zes en
halve meter lange muur van twee lagen maagdelijk grijze gipsplaat, op een
ankerloos geplaatst skelet, met daarachter dertien cm dik isolerend steenwol.
Een heel blije Marco. En een tevreden Jaap en Geert.
We bedankten de mannen hartelijk en zwaaiden ze uit op weg
naar hun volgende klus. Ook ons wachtte nog een berg werk. Maar dankzij Bakker
Bouw en Stichting ANDERS was die berg een flinke kop kleiner. Ik stond te
popelen om aan de slag te gaan met gipsplaatvuller. Maar rusten was wijzer na
die enerverende dag.
Zucht van verlichting
Terwijl Marco die avond thuis op de bank een film keek,
deed ik in mijn eentje een kop thee in mijn stille nieuwe stek. Een diepe zucht
van verlichting klonk zachtjes door de nog lege, maar met deze hartverwarmende
ervaring gevulde ruimte. Ik kreeg er zo’n energie van, dat ik toch nog wat
schroefgaatjes dichtsmeerde. Een betere vrijdagavond konden we ons op dat
moment niet wensen.