Kerst 2019. Ik had al vele jaren geen Kerst gevierd met mijn familie aan de andere kant van het land. Bezoek ontvangen lukte vaak ook niet. Kerst was überhaupt meestal in het water gevallen doordat ik te ziek was. Dit jaar probeerden we het anders.
Mijn ouders hadden een chaletje voor me gehuurd, waar ik de weken rond de feestdagen verbleef. Op een nagenoeg uitgestorven camping aan de Maas, net buiten mijn geboortedorp. Een heerlijk plekje. Mijn gevoel vooraf was er goed bij, en dat bleek te kloppen. Ik was er dolgelukkig. Vanuit die rust kon ik kleine bezoekjes afleggen aan mijn ouders en me naar behoefte terugtrekken om daarvan te herstellen.
Er zat geen keuken in. Koken deed ik buiten op een elektrische bbq. Natuurlijk mocht ik elke avond bij mijn ouders komen eten. Maar dat was te vermoeiend. En omdat koken me rust geeft, en een belangrijk onderdeel is van mijn dagstructuur, was dit een ideale oplossing. Ik genoot van het avontuurlijke gevoel in mijn buitenkeuken aan de Maas, hartje winter. De schoonmaker keek wel een beetje raar op, toen hij me ’s middags daar mijn warme lunch zag bereiden.
Mijn ouders genoten er intens van om hun dochter zo dichtbij te hebben. Van ’s avonds even tien minuutjes spontaan aan kunnen waaien. Mijn lief was ondertussen gewoon thuis. Ik reserveerde mijn energie even helemaal voor mijn familie.
Kerstavond zouden naast mijn lief, ook mijn broer en favoriete oom en tante komen. Super gezellig, maar veel te druk voor mij. Dat losten we als volgt op. Het voorafje aten we met zijn allen bij mijn ouders. De soep at ik rustig alleen in mijn huisje, terwijl mijn lief bij mijn familie was. Daarna kwam hij met het hoofdgerecht richting Maas, alwaar we samen dineerden bij kaarslicht. Om daarna weer aan te sluiten bij de club voor het toetje.
Het was alsnog een uitputtingslag. Maar een geweldige avond die de prijs waard was. Ik was erbij!
Het blijft altijd nog een beetje bezwaard voelen om zoveel aanpassing van anderen te vragen. Maar ik heb daar steeds minder last van. Mijn investering is minstens zo groot. Ik zou je op het hart willen drukken: beoordeel je eigen inspanning, en die van anderen, altijd naar de omstandigheden en naar wat iemand te geven heeft. Vaak kun je dat in geval van anderen helemaal niet overzien. Dus wees altijd voorzichtig met verwijten maken over te weinig inzet en verkeerde prioriteiten. En met het afmeten van andermans liefde hieraan. Ja, zelfs met het afmeten van je eigen liefde voor anderen aan je eigen investering.
We zijn zo vaak zo streng voor onszelf hierin. En wat doet het zeer, twijfelen aan de waarde van de liefde die je geeft! Wat doe je jezelf én de ander daarmee tekort. Je bént liefde. En je doet je stinkende best om het in de chaos die het leven vaak is, voor iedereen zo goed mogelijk te doen. Uit liefde. Dat doen we allemaal. En het is genoeg.
