Op vakantie naar het buitenland kan ik niet. Hoewel ik
gewend was om zelfs in mijn upje naar Egypte en met de rugzak door Zuid Spanje
te reizen. Eer ik nu met de auto op Schiphol arriveer, ben ik al overbelast en moet een dag herstellen. Dus zelfs een weekendje Drenthe wordt een lijdensweg, ook al verblijven we in het rustigste huisje van
het gebied. Een nieuwe omgeving, erop uit, veel samen doen. Voor een ieder
ontspannend en rustgevend, maar voor mij tegenwoordig heftige indrukken,
hoeveel ik er ook van hou. Ook een uitje naar het strand kan maar heel af en toe.
Als je zeer prikkelgevoelig bent, is het snel te veel. Máár, weinig prikkels, die voor anderen saai zijn, zijn voor mij precies goed, of zelfs super intens. En dat biedt mogelijkheden.
Gelukkig wonen we aan een rivier. Met rietlanden en zandstrandjes. Als je verre vakantiebestemmingen maar lang genoeg niet in het echt (en ook niet op tv) gezien hebt, worden die strandjes op een mooie zomerdag vanzelf exotische oorden. En struintochten door het riet zijn reuze avontuurlijk, net een mangrove. Hé, wat vliegt daar op? Een purperreiger! (serieus weergaloos mooi) En zwemt daar een heuse bever? Een muskusrat, ook prachtig. Wie minder met grote dingen bezig is, ziet meer van de schoonheid om zich heen. Ook zijn we ‘niet zo van dat benauwde’ zoals ze hier zeggen, dus we zwemmen heerlijk in het natuurwater en bbq-en in een kuiltje in het zand. Je hoeft geen fancy outdoor vakantie te boeken om avontuur en verbinding met de natuur te voelen. Juist niet.
En wat dacht je van op zonnige avonden samen picknicken aan
het water, met ons bordje met heerlijke huisgemaakte paella op onze knieën en uitzicht
op de boten en de ondergaande zon boven de skyline van Rotterdam. Daar lopen ze
weer hoor, met hun bordje over de dijk. Je kunt het maar naar je zin hebben.
En als ik, na maanden het dorp niet uit te zijn geweest, echt snak naar een andere omgeving, rijden we naar het Noordereiland in Rotterdam. Met soep in een thermoskan en zelfgemaakte hapjes. En picknicken daar in de auto, op veilige afstand en toch middenin het bruisende hart van mijn geliefde stad. Dan stuiter ik van geluk en werelds gevoel. Om vervolgens totaal overprikkeld thuis te komen en opgelucht weer een tijdje dolgelukkig te zijn met dat saaie polderdorp.