Vanwege de heftige prikkels van de dijkverzwaringswerkzaamheden langs ons huis, heb ik enkele maanden verbleven in een Brabants bungalopark met de idyllische naam Stille Wille. Een bijzondere plek, waar permanente bewoning toen al gedoogd werd, wat een leuke mix van pensionado’s en alternatievelingen aantrok. Ik maakte er al snel vrienden. Maar kon door mijn beperking weinig contact met ze onderhouden. Maar ik verlangde er zo naar om verbindingen te leggen! Ook had ik behoefte aan een dagactiviteit die me niet overbelastte.
Omdat ik elke avond heerlijk voor mezelf kookte, kwam ik op het idee om wat meer porties te maken, en die tegen een vergoeding aan te bieden aan de medebewoners. Het begon met een simpel soepje en taart. Maar al snel had ik enkele vast klanten voor de hele maaltijd. Alleenstaande jonge mensen, die overdag werkten, veel waarde hechtten aan vers en biologisch voedsel en de behoefte en het geld (hoewel ik maar een kleine marge hanteerde) hadden om op z’n tijd een maaltijd af te halen. Mijn kookstijl sloot hier perfect op aan. Op de fiets deed ik mijn boodschappen bij biologische boerderijen in de omgeving. En op de fiets croste ik door het park om mijn kookwaren, zo warm uit de pan, te bezorgen.
Maar er was bijvoorbeeld ook een bejaard stel waarvan de één ernstig chronisch ziek was, en de ander slecht ter been. Ook voor hen was mijn kokerij echt een oplossing. Er was zelfs een vriendenclubje voor wie ik af en toe op verzoek een zespersoons diner kookte. Dan was ik de dagen erna wel gevloerd. Maar het gaf ook veel energie, door de leuke, maar in lengte toch beperkte, contactmomenten die eraan vast zaten. Dat alles tussen de paniekaanvallen en hondsberoerde dagen door. Dan bleef ik onzichtbaar teruggetrokken in mijn chaletje tussen de dennenbomen en eekhoorns, wat door iedereen gerespecteerd en begrepen werd. Wat een tijd. Wat vond iedereen het jammer toen ik weer naar huis ging. Ik werd echt gemist.
Zelf was ik ook graag gebleven op die plek waar ik zo op mijn plek was. En tot mijn recht kwam, toegevoegde waarde had, mét mijn beperking. Het was een bijzondere ervaring om erachter te komen dat dat bestaat. Inmiddels is Stille Wille door nieuwe beleid niet meer zoals het was. De vraag: had ik moeten blijven, is nicht im frage. En er zijn altijd en overal weer nieuwe mogelijkheden. Maar toch, een plek waar je voelt dat je er echt tussen past, dat is wel heel waardevol. Ik heb het in mijn woonplaats ook geprobeerd op te zetten. Aanvankelijk ook met veel enthousiasme. Maar hoewel dat een tijd lang wel soort van liep, werd het nooit de match die ik op Stille Wille ervoer. En kostte dus ook veel meer energie. Te veel. Ik ben er meer gestopt. Voor alles is een tijd, en een plaats. En voor het geld kon ik het ook gerust laten. Op naar iets dat wel echt klopt.
