En toen viel ook het Stille Avontuur stil. Dat wat ik in het vorige blog verlangde, namelijk nog meer herstelwinst, belastbaarheid en bewegingsruimte, kreeg ik. Nog een paar uur per week tekenen, lezen of ontmoeten erbij. Wat een cadeau. En zoals je ziet gebeuren op bijna elk blog dat een groots herstelproces beschrijft, overstemt op enig moment de levenslust de behoefte om erover te schrijven. Al die tijd had je het nodig, dat uiten, vanuit je machteloosheid. Vervolgens moest je het prille grote wonder delen met de wereld, op zijn minst voor de lotgenoten. En ook nu is er nog heel veel om te vertellen. Maar ik wil alleen nog maar leven. De wereld en mezelf herontdekken. Nog steeds binnen heel strakke lijntjes, nog steeds op een A4-tje. Maar niet meer op postzegelformaat.
First Dates
Ik kijk voor het eerst sinds jaren weer wat tv. Ik worstel al snel met de verleiding die ervan uitgaat. De wereld, waarvan een groot deel nog steeds onbereikbaar voor me is, kan ik op dat scherm zien, horen en in mijn verbeelding voelen en ruiken. Van documentaires tot First Dates, alles vind ik fascinerend. Die laatste puur om de diversiteit aan mensen en hun interacties. Wat een fantastisch schouwspel (te meer als jarenlang je contacten op een hand te tellen waren).
Beroepsmilitairen
Mits met mate. Ik merk direct dat het ook weinig voldoening geeft. Af en toe even is leuk. Maar het kost ook heel veel energie, die ik dolgraag voor andere dingen wil gebruiken. Ik ben ook gewoon erg gewend geraakt aan urgentie. Als je maar heel weinig kunt, word je heel kritisch in het besteden van je kostbare energie. Daarnaast is er niets urgenters dan overleven, vechten tegen ziekte, om de dag door te komen. Je ziet ook bij beroepsmilitairen dat ze vaak moeite hebben met het gewone leven, omdat op missie je voortdurend op de grens van leven en dood acteert, en je geleefd wordt door de waan en ook nog eens onder grote stress. dat doet iets met je systemen, psychisch en fysiologisch.
Verleidingen
En toch is de verleiding sterk. Extra lastig is, dat als je je ziek en uitgeput voelt en gewoon flink zou moeten rusten (maar niet kunt slapen), het heel verleidelijk is om al die rotgevoelens en de bijbehorende verveling te negeren en afleiding te zoeken in vermaak. (Of desnoods in de ellende in de wereld.) Maar in mijn geval ben ik achteraf nog veel beroerder. Makkelijke keuze dus, zou je zeggen. En toch blijkt de praktijk anders, met alle gevolgen vandien. Ik moet opnieuw leren omgaan met de verleidingen. Waar elk mens, gezond of ongezond, mee worstelt anno 2023. Alleen weet ik inmiddels zo goed wat de prijs is die ik betaal. En wat de schat is die ik vind in de stilte, als ik het opbreng om de lichamelijke en psychische storm te doorstaan. Ik was enorm geoefend geraakt in die stilte. En toch is het nu opnieuw zo moeilijk. Bizar vind ik dat. En ook wel teleurstellend, hoewel ik weet dat dit part of the quest is.
Pak koek
Nog zo'n ding is suiker. Werd ik ook daar voorheen vooral zieker van, wat een perfecte stok achter de deur was om er vanaf te blijven, de afgelopen tijd ging ik als een speer op een half pak koek. Dat werden er steeds meer en een problematische verslaving ontwikkelde zich in rap tempo. Een deel van mijn energiewinst zit 'm, vrees ik, puur in de suiker. Maar de voordelen wegen niet op tegen de vele ernstige nadelen op korte en lange termijn.
Bye bye, sugar high
Inmiddels heb ik de neerwaartse spiraal weten te doorbreken, wat tot mijn wanhoop maandenlang onmogelijk leek, dus met die stap ben ik heel blij. Maar nu heb ik wel te dealen met het toch weer wat inleveren van de energie waar ik zo dolgelukkig mee was. En met minder verdoving en dus meer voelen van alle fysieke klachten. Ik zal het ermee moeten doen. Wel wil ik nog verder onderzoeken hoe ik mijn voedingspatroon hier nog beter voor kan inzetten, want o wat ging ik lekker op die sugar high's.
To be continued.