Bij meerdere dierbaren is het crisis en ernstige ziekte.
In mijn omgeving zie ik vele grote problemen en ellende.
De Nederlandse maatschappij kampt met veel, enorme, belangrijke en fundamentele problemen die elk moment tot een crash en chaos van hier tot ginder lijken te zullen lijden.
Op wereldniveau is zoveel gaande, dat ik nauwelijks bevat hoeveel.
Dat alles onder de bijna (of helemaal?) existentiele dreiging van een klimaatcatastrofe (crisis is echt misleidend zwak en tijdelijk uitgedrukt).
En ondertussen herstel ikzelf op wonderlijke wijze. Na dertien jaar lijden en gevangenschap waar vrijwel niemand iets van begrijpt, krijg ik mijn leven terug (in de praktijk nog maar voor een heel klein deel, maar het voelt zoveel groter).
Zoveel persoonlijk licht in zoveel omringende duisternis. Dit is lichtelijk desorienterend.
Er komt, na zo lang vervreemd te zijn geweest van de wereld, weer een beetje (voorzichtig!) ruimte voor die wereld, die echter extreem veranderd is t.o.v. de wereld die ik dertien jaar geleden achter me liet.
Misschien is dit wel gemakkelijker, dan, zelf 180 graden veranderd zijnde, terugkeren in een nauwelijks veranderde wereld.
Misschien is dealen met deze veranderende wereld voor mij ook wel gemakkelijker, doordat ik al zoveel losgelaten heb, al zoveel gerouwd heb. Ik denk het wel.
Maar pffff, it's big... it's damned big...
En ook weer niet. Als ik me niet laat meeslepen door wat te groot, ongrijpbaar en buiten mijn macht is. Als ik mijn wereld klein, realistisch en hier en nu hou. De liefde, de schoonheid, mijn veerkracht, mijn tempo, mijn waarden, mijn verbinding, mijn bezieling, mijn inspiratie, mijn intuitie, mijn integriteit, zijn er ook, vind ik steeds weer terug. En ik ben er zo dankbaar voor.
Ik geef het aan mijn omgeving, op allerlei kleine manieren. En dat is, zolang ik nog zo hard aan het werken ben aan mijn herstel, genoeg. Ook al voelt dat vaak niet zo. Maar mijn voetafdruk is al minimaal. En activisme kan ik simpelweg niet aan. Het beste wat ik voor de wereld kan doen, is aansterken.
Toch? Ik weet het gewoon niet. Want it's so damned big...