Afgelopen Kerst heb ik in mijn eentje thuis cadeautjes gemaakt voor de bewoners van de gesloten afdeling van het lokale verpleeghuis. Ik benaderde de supermarkt om bonbonnetjes te sponsoren. Kocht piepkleine luxe bonbondoosjes van de bakker. Schreef lieve gedichtjes op nostalgisch papier uit een oud foto album. Haakte er bijpassende sterretjes bij. En zette alles op een dienblad waar ik een grote afbeelding van Van Gogh’s Starry Night op had geplakt. Dit alles nadat ik met de GGD had overlegt over een Corona-veilige aanpak.
Het bracht de mensen daar een glimpje liefde en vreugde. En mij ook. Kerst is vaak een rottijd voor me. Hoe goed ik het ook voor mezelf regel. Ik voel me in die dagen gewoon klote en ben uit mijn doen, niet alleen door mijn beperking. Maar Kerst zit zo in de lucht, het is niet te negeren. Dus wilde ik er toch een positieve draai aan geven en de kerstgedachte achter al het gedoe, eren. Liefst was ik op Eerste Kerstdag ergens gaan helpen bij een kersdiner voor daklozen. Lekker nieuwe mensen ontmoeten met een verhaal. Maar vanwege mijn beperking zit dat er niet in. Daarom koos ik hiervoor. Ik deed dat echt vanuit mijn eigen gevoel, op mijn manier. Niet willekeurig om maar wat positiefs te doen.
Toen het af was voelde ik iets schuren. Het geheel voelde toch niet passend voor Kerst. In overleg met het verpleeghuis heb ik het toen verzet naar Oudejaarsavond. Dat voelde helemaal kloppend. En ook bij hen bleek het veel fijner uit te komen zo, omdat er met Kerst al zoveel meer gebeurt. Win-win dus. Vertrouw op je intuïtie. Dat komt het altijd goed, voor jezelf én voor de ander. Er is geen groter geluk dan wanneer alles klopt en verbonden is.
