Daten? Ik?
Na jarenlang kasplant en kluizenaar te zijn geweest, overlevend, uitzichtloos, mijn lichaam gemarginaliseerd. Na verloren grote liefde. En zoveel jaren niet aangeraakt. Ik?
Met mijn gaandeweg vergeten verlangens. Slapend in een aftands eenpersoons bedje in mijn kloosterkamertje. De grote slaapkamer, en mijn beperkte energie, monogaam voor mijn Heilige Kunst. Tevreden met mijn postzegelformaat leven als artistieke non en kattenvrouwtje zonder katten.
Daten? Ik?
Weer verliefd worden? En dan V E R L I E F D met niet één maar acht dikke vetgedrukte hoofdletters. Door de wereld zwevend, stralend, gloeiend, zingend, alsof ik de hele wereld van liefde kon voorzien en ware ik de godin Aphrodite in hoogst eigen persoon? Zoveel zelfbewuster en vrijer dan vroeger, en daardoor zoveel intenser en rijker de liefde ontdekkend.
Hoewel ook wel knetteroverprikkeld, in negatieve én positieve zin. Op al die fladderende drugs de energie uit de sterren kunnen plukken. Eigenlijk ook een hoge tol betalend.
Maar zó klikkend op zóveel levels, zelfs in de tegenstellingen, dat we ons steeds weer afvroegen: hoe dan?
Zoveel blijdschap over en weer schrijvend, dichtend, zingend, beeldend. Wij!
Me ongelovig afvragend waar ik het aan verdiend heb om niet één maar twéé van zulke bijzondere liefdes in mijn leven te mogen meemaken. En hoe het mogelijk is dat geluk zo verschillend en toch zo goed kan zijn. Ik?
Like a vi-hi-hi-hirgin, oow, touched for the very first time... Herinnerend dat ik natúúrlijk altijd al zo zoenverslaafd én knuffelverslaafd was.
Talrijke uitdagingen van relateren, en van relateren met NAH, met verve overwinnend. Soms alleen (blijk je nog sterker dan je al ontdekt had), soms samen (wat ben je begripvol, lief en wijs). Ook die balans in communicatie met elkaar.
Maar dan.
Plots keihard neergesabeld door een (gebrek aan) realiteit die ik niet zag aankomen, zelfs niet voor mogelijk had gehouden. Jij?
Zó immens fijn en beeldschoon, en tegelijk zó kwetsend en lelijk. Hoe dan?
Geschokter dan ik door had. Ellendiger, en langzamer helend, dan ik verwacht had. Nóg zoveel dieper verbonden, ondanks het Verraad, dan ik beseft had. Wij?
De dichtste nabijheid aan diggelen én tegelijkertijd de wereldorde die ineenstort. Zoveel vertrouwen dat ineens ontwricht raakt.
Toegewijd balancerend tussen zelfzorg en vasthoudendheid. Tussen woede en mededogen. Verscheurd tussen de ene en de andere kant van mijn hart. Messcherpe pijn.
Liefde-vol doend wat moest gebeuren. Op basis van een waarheid die ik nooit zou leren kennen.
Zo verdrietig. Zo'n gemis. Zoveel vertwijfeling.
Zoekend naar antwoorden zolang als nodig. Doend wat ik niet kon laten.
En dan.
Plots, zulke onverwachte, vitale levenslessen. Verwarring wordt helder. Zuiverheid overstijgt waarheid. Duister (ge)raakt (ver)licht.
Ik?
Ja... ik...
L E E F
