Egypte 2007. Daar zat ik om half elf 's avonds in mijn eentje in een minibusje, met een bestuurder waarvan ik niet helemaal zeker wist of het de chauffeur was die de Nederlandse duikschool, waarnaar ik op weg was, had gestuurd om me op te halen van het vliegveld. Een urenlange nachtelijke rit door een pikzwarte woestijn. Slechts af en toe onderbroken door zwak verlichte grensposten, bemand door norse kerels met grote geweren. De situatie was te bizar om bang te zijn.
Het was ook niet nodig. In de vroege
ochtend kwam ik aan in duik-mekka Dahab. Het werd een week om nooit te
vergeten. Duiken in tropische wateren, wat is dat onbeschrijfelijk geweldig,
buitenaards. Lange ritten op kleine, pittige woestijnpaardjes over het strand.
Kamelentochten over toeristen-loze kliffen naar afgelegen Bedoeïenen dorpjes,
op de rand van woestijn en eindeloos blauwe zee. Vers gevangen vis boven het
kampvuur. Overnachten op het strand, onder de blote sterrenhemel.
Java, 2005. Samen met m'n
toenmalige vriendje naar een kleine kampong in het zuiden, waar de bewoners
nooit toeristen zagen. Verlaten watervallen, bushtrails, olifanten, vulkaankraters.
2002, Interrailen door Italië en Griekenland met een studievriendin. Backpackersfeestjes aan dek van de veerboot. Halverwege de kustroute naar Pisa uit de trein stappen, omdat iemand zei "dat het hier veel mooier is" , en dan maar zien waar je terecht kwam. Een heel vreemde jeugdherberg in Rome. Laat in de avond verdwalen in een romeinse rosse achterbuurt, nadat we bij de verkeerde halte uit de (laatste) metro waren gestapt. Liften en gelukkig heel aardige mensen treffen, die ons naar een veilige camping brachten. Nachtelijke naaktzwempartijen met jolige Brabanders. En nog zoveel wat hier niet verteld hoeft te worden. We waren 'the king of the world' (anno Titanic).
En dan was er nog die reis in mijn eentje
door Andalusië in 2008. Sevilla, oh, Sevilla... Straatjes, straatjes,
straatjes. Spontane flamenco op het terras. De zaligste tapas met vers gemaakte
vrienden. En dan weer alleen verder, met mijn rugzak op naar het grote
onbekende. Vreemde busstations. Dorre vlakten. Witte stadjes hoog op de rotsen.
Eenzame tochten door natuurgebiedjes. Mijn kleine tentje dat zo veilig en thuis
voelde. Genieten van een eenzaam diner op een terras. En uiteindelijk blijven
hangen in surfwalhalla Tarifa, leren kitesurfen en samen met
gelegenheidsvrienden leven voor wind en golven water.
Oh wat hield ik van reizen. Zoveel mogelijk
off the beaten track. Zo min mogelijk toerisme en voorgekauwde excursies.
Zoveel mogelijk avontuur en spontaniteit.
En ach, wat hou ik nog steeds van reizen.
En wat zou ik het graag nog doen, samen met mijn liefste schat. Wat zou ook hij
dat dolgraag willen. Maar het kan niet. Het kan bij lange na niet. Al jaren
niet en misschien wel nooit meer. Een midweekje wandelen in Drenthe is
momenteel al te heftig. Ja, dat is best wel klote.
En toch... geniet ik nu nog net zo als
toen. Misschien minder hysterisch. Maar wel dieper, voller, bewuster. Gewoon
hier om de hoek. Van zwemmen, picknicken en kampvuurtjes op verscholen
strandjes langs de Lek, waar je alleen wadend door het water kunt komen. Dat
voelt voor mij net zo avontuurlijk, en net zo een met de natuur. Misschien
omdat ik door de extreme prikkelgevoeligheid al avontuur ervaar waar een ander
zich stierlijk verveelt. Misschien doordat gevoelige mensen vaak een heerlijk
rijke fantasie hebben, waardoor ik, ommuurd door hoge rietkragen en met een
lekker zonnetje, al snel een tropische bestemming ervaar. Misschien ook omdat
ik me niet te oud voel voor zulke dingen. Er lak aan heb dat geen volwassen
vrouw hier zoiets nog doet.
Misschien ook, omdat ik door alle beperkingen
heb leren genieten van wat wél is, van de kleine dingen. Zon of regen, verre
bestemming of dichtbij. Genieten zit hem niet in externe factoren. Maar in je
vermogen je over te geven aan het moment. De natuur is hier net zo mooi als
waar dan ook. En als je je niet meer druk maakt over het weer, dan schijnt de
zon opeens opvallend vaak. Figuurlijk, en letterlijk. En ach, misschien ook
omdat ik me zo vaak beroerd, rot, niet prettig voel. Dan zijn de goede momenten
des te beter en grootser!
Maar in elk geval, en dat weet ik heel
zeker, geniet ik zo, doordat ik het mag delen met de liefste, leukste en
lekkerste man van de wereld. Mijn maatje, met wie ik kan zijn wie ik ben, gek,
sterk, kwetsbaar, irritant, rustig en druk. Mijn geliefde, op wie ik zo dol en
verliefd ben. Door wie ik me zo geliefd voel en van wie ik gewoon zielsveel
hou.